Whisky

Legenda głosi, że ten jeden z najpopularniejszych obecnie trunków swe istnienie zawdzięcza świętemu Patrykowi. Czy to jest prawdą, tego nie wiadomo, pewnym natomiast jest, że pierwotnie jego produkcją zajmowali się mnisi, początkowo prawdopodobnie tylko ci irlandzcy.Whisky w pierwszym okresie swego istnienia miała głównie zastosowanie lecznicze. Wierzono, że jej picie pomaga nie tylko walczyć z ospą czy kolką, ale także jest w stanie przeciwdziałać paraliżowi i wydłużyć życie. Z czasem doceniono alkohol także ze względu na jego walory smakowe. Popularność whisky wzrosła do tego stopnia, że parlament brytyjski nałożył na jej produkcję na przełomie XVII i XVIII wieku wysokie podatki. Decyzja ta nie wpłynęła, jak się spodziewali urzędnicy na spadek spożycia „wody życia”, a jedynie na jej zróżnicowanie pod względem gatunkowym. Produkcja przeniosła się do małych, nielegalnych zakładów, których właściciele z pokolenia na pokolenie przekazywali sobie wypracowaną recepturę. W pierwszej połowie XVIII wieku podatki zmniejszono i whisky znów (poza okresem prohibicji w USA) whisky cieszyła się ogromną popularnością. Co ciekawe nie zawsze trunek ten znany był pod tą nazwą, jego wcześniejsze nazwy to uiskie i wiskie. Irlandzki trunek to tradycyjne whiskey, szkockie nosi rozpowszechnioną na cały gatunek nazwę whisky.Proces produkcyjny whisky jest kilkuetapowy i zróżnicowany w zależności od tego, czy jest to wytwarzanie whisky szkockiej, irlandzkiej whiskey, czy amerykańskiego bourbona. Trunki wytwarzane przez szkockie i irlandzkie zakłady za bazę wykorzystują jęczmień, zaś amerykanie stosują mieszanki zbożowe z dominującym udziałem (minimum 50% kukurydzy). Pierwszą czynnością podejmowaną w celu uzyskania wysokiej klasy alkoholu jest tzw. słodowanie, czyli pozostawienie nasion do kiełkowania. Następnie ziarna, które zaczną fermentować osuszane są za pomocą gorącego powietrza. Szkockie whisky dodatkowo wzbogacają ten etap o wędzenie dymem torfowym. Wysuszone ziarna ponownie są poddawane działaniu wody. Ważne by była ona gorąca. W temperaturze ok. 65 stopni C i mieszaniu słodu dochodzi do rozłożenia skrobi. Uzyskany w ten sposób zacier zalany jest drożdżami i przelany do specjalnych kotłów, wyjęty po 2-3 dniach roztwór zawiera już ok. 14% alkoholu. Zostaje on jeszcze przefiltrowany i destylowany. Irlandzki alkohol zostaje poddany temu procesowi trzykrotnie, szkocki dwukrotnie, a amerykański tylko jednokrotnie. Wtedy zawartość alkoholu sięga już 80%, po rozcieńczeniu jego zawartość zostaje zbita do 63%. Otrzymany alkohol jest już zdatny do spożycia, jednak to jeszcze nie whisky, aby nią się stało musi przejść najważniejszy z punktu widzenia smaku i aromatu proces, czyli leżakowanie. Tutaj występują największe różnice między poszczególnymi odmianami – irlandzkie i szkockie leżą dłużej, bo ok. 3 lat w beczkach stosowanych wcześniej do produkcji bourbona, sherry, bądź Tennessee, zaś amerykańskie spędzają dwa lata w nowych beczkach, opalanych od środka. Rocznie whisky traci około 2-3% alkoholu, co w żargonie pracowników żartobliwie określane jest jako „dola da aniołów”.